Κατασκευές: Στo εξωτερικό η αναζήτηση για ανθρώπικο δυναμικό στον κλάδο

Μια νέα ημέρα ανοίγει στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και ήδη ο νέος υπουργός ΥΠΟΜΕ, Χρήστος Σταϊκούρας έδωσε τις προτεραιότητες της υπουργείας του. Αυτό που μπορεί κάποιος, σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης, είναι πως αλλάζει το μίγμα των υποθέσεων που θα μας απασχολήσουν σε αυτό το μεγάλο και παραγωγικό υπουργείο.

Τα μεγάλα έργα είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όπως πάντα ήταν και στο παλιό ΥΠΕΧΩΔΕ, όμως φαίνεται ότι η ρότα του υπουργείου δείχνει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τα θέματα των μεταφορών, με κυρίαρχα τα θέματα του σιδηρόδρομου, της προώθησης της ηλεκτροκίνησης, υδρογονοκίνησης και αεριοκίνησης και των logistics.

Αυτό έχει μια σημαντική λογική εξήγηση. Από την μια ζήσαμε μια μεγάλη ανάπτυξη στα έργα υποδομών από το 2021 και μετά σε σημείο που πολλές από τις μεγάλες τεχνικές να έχουν “μπουκώσει”. Αυτό μάλιστα όταν τα έργα που βρίσκονται υπό δημοπράτηση είναι ακόμα πάρα πολλά και θα προσδώσουν στους μεγάλους ομίλους και κατ` επέκταση στην ελληνική οικονομία κάποια δισ. ευρώ. Ο υπουργός κ.Σταϊκούρας έκανε λόγο για το ιλιγγιώδες ποσό των 27,6 δισ. ευρώ έργων μέχρι το 2030 μόνο από τον δημόσιο τομέα.

Από την άλλη θα πρέπει να συνυπολογίζουμε μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητες του τεχνικο-κατασκευαστικού μας κλάδου μετά από την καταστροφική περασμένη δεκαετία όπου και αποψιλώθηκε σε μεγάλο ποσοστό, ίσως το μεγαλύτερο από κάθε άλλο κλάδο της εθνικής μας οικονομίας.

Θα χρειαστεί χρόνος για την αναδιοργάνωση του κλάδου, την προσέλκυση προσωπικού και την όπως φαίνεται διεθνοποίηση του. Τι σημαίνει αυτό; Εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο έχει διαπιστωθεί ότι με το εγχώριο προσωπικό δύσκολα τα έργα βγαίνουν καθώς αυτή η έλλειψη έχει καταγραφεί σε αρκετές έρευνες.

Ουσιαστικά η απόκτηση εργατικού δυναμικού από άλλες χώρες, εντός και εκτός ΕΕ δείχνει μονόδρομος. Για να μπορέσει να βγει το πολύ μεγάλο πρόγραμμα έργων υποδομής αλλά και με δεδομένη την αναζοπύρωση της “οικοδομής” αλλά και των μεγάλων ιδιωτικών κατασκευών (Ελληνικό, Dimand, Ten Brinke, Premia κ.α.) θα χρειαστεί η συνδρομή προσωπικού από άλλες χώρες αλλά και ένα εκτεταμένο brain gain από έλληνες που κατά τη διάρκεια της κρίσης βρήκαν επαγγελματική στέγη εκτός συνόρων.

Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι τελείως νέο για τη χώρα. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως για παράδειγμα στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 την συνδρομή τότε των αλβανών εργατών. Επίσης σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο έχουμε πολλά παραδείγματα σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες προσωπικό από πολλές χωρές στην εκτέλεση έργων σε όλα τα επίπεδα: από το επιστημονικό, το τεχνικό και το εργατικό.

Αυτή η μεγένθυση του κατασκευαστικού κλάδου μετά από αρκετά χρόνια πτώσης και μαρασμού, φέρνει και ιδιαίτερα καλά νέα καθώς όσες χιλιάδες εργαζόμενοι έρθουν θα συμβάλλουν στην οικονομία, στο ασφαλιστικό σύστημα πέρα από την ίδια την ανάπτυξη του κλάδου.

Επίσης η διαφαινόμενη διεθνοποίηση του κατασκευαστικού κλάδου δείχνει και μια εξωστρέφεια της χώρας με το άνοιγμα σε άλλες αγορές εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση των δυνάμεων της.

Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως το εγχώριο προσωπικό που έχει πλέον διεθνή αναγνώριση και είναι περιζήτητο εντός και εκτός συνόρων ότι δεν θα είναι κυρίαρχο. Μάλλον το αντίθετο, καθώς ισχυροποιείται η συμβολή του στον χώρο των κατασκευών και δείχνει πόσο πολύτιμο είναι στην περίοδο που διανύουμε.

Η χώρα τα επόμενα χρόνια, αν δεν υπάρξει κάποιο συγκλονιστικό γεγονός, δείχνει πως θα αναπτύξει σημαντικά και πάλι τον κατασκευαστικό της κλάδο, κλασικό γίγαντα της ελληνικής οικονομίας, μόνο που αυτή τη φορά θα έχει περισσότερο παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά ακολουθώντας το παράδειγμα των πιο ανεπτυγμένων κρατών ανά την υφήλιο.