Ένα Πάσχα χωρίς έξοδο από την πόλη, για να κάνουμε την ανάμνηση προσδοκία

Ένα Πάσχα χωρίς μετακινήσεις επεφύλασσε το 2020 στη χώρα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊου. Κάθε χρόνο, η Μεγάλη Πέμπτη ήταν η μέρα που τα δημοσιεύματα ασχολούνταν με την “μεγάλη έξοδο”, μία από τις τρεις μεγάλες εξόδους του χρόνου για τους Έλληνες. Τα μέτρα της τροχαίας, η απαγόρευση κίνησης των φορτηγών, οι αναμενόμενες ουρές στα διόδια Ελευσίνας, Αφιδνών και Μαλγάρων και οι εκδρομείς που ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το κλεινόν άστυ για λίγες ημέρες στην ελληνική εξοχή ή ακόμα πιο μακριά.

Φέτος όμως θα είναι ένα διαφορετικό Πάσχα. Η απαγόρευση μετακίνησης από πόλη σε πόλη υπό τον φόβο διασποράς του ιού, φέρνει μία άλλη πραγματικότητα, λίγο σουρεαλιστική θα μπορούσε να πει κανείς. Φέτος η τροχαία θα είναι στο πόδι, αλλά για αυτούς που θα επιχειρήσουν να “σπάσουν” την απαγόρευση.

Στους αυτοκινητόδρομους όχι δεν μόνο δεν θα απαγορεύεται η κυκλοφορία τους, αλλά αντιθέτως θα κυριαρχούν τα φορτηγά που είναι ιδιαιτέρως αναγκαίο και κρίσιμο να κρατούν την αγορά γεμάτη από προϊόντα και να μην υπάρχουν ελλείψεις.

Τα τρένα, τα πλοία, τα αεροπλάνα και τα ΚΤΕΛ, λόγω των περιορισμών από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, δεν θα γεμίσουν ασφυκτικά με επιβάτες, τα δρομολόγια θα είναι τα απολύτως αναγκαία και με ελάχιστους επιβάτες. Στους σταθμούς δεν θα θυμίζει τίποτα ότι έχουμε Πάσχα. Στον προορισμό ακόμα πιο λίγοι θα είναι εκείνοι που θα περιμένουν τους επιβάτες για να τους υποδεχθούν και να τους παραλάβουν.

Είναι απο εκείνες τις ανατροπές που μπορεί να τις έχουμε διαβάσει σε ένα βιβλίο ή σε μία ταινία και που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα τις ζούσαμε. Και όμως, είναι μία πραγματικότητα.

Φέτος την εξοχή θα την δούμε μέσα από το διαδίκτυο, μέσα από τις αναμνήσεις παλαιότερων εξόδων, την Ανάσταση και το Πάσχα δεν θα το περάσουμε μαζί με τους αγαπημένους μας στην εξοχή ή ακόμα και εδώ στην πόλη, δεν θα πάμε στον Επιτάφιο ή να παρακολουθήσουμε για 20 λεπτά την αναστάσιμη ακολουθία.

Θα μείνουμε σπίτι, για να μπορέσουμε τις αναμνήσεις να τις κάνουμε προσδοκία για το μέλλον, για να τις κάνουμε μία πραγματικότητα στην οποία, δεν θα φοβάται ο ένας την ανάσα του άλλου, ο επιβάτης δεν θα τρέμει για τον διπλανό του, θα μπορεί και πάλι να του πιάσει την κουβέντα και να μοιραστεί μαζί του κάποιες στιγμές μέχρι να φτάσει στον προορισμό της καρδιάς του.

Μένουμε σπίτι, για να μπορούμε να ταξιδέψουμε ξανά.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους