Συντήρηση Δημόσιων Κτιρίων και Υποδομών, μία άγνωστη λέξη στην Ελλάδα

 

Πριν από λίγο καιρό είχα την τύχη να πάω σε μία δημοσιογραφική αποστολή στις Βρυξέλλες με επισκέψεις σε όλα τα κτίρια των θεσμών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο της Ευρώπης). Το κάθε κτίριο ήταν ομολογουμένως τεράστιο και πολυόροφο. Αυτό που μου κίνησε όμως την περιέργεια είναι κάτι που τουλάχιστον στην Ελλάδα είτε δεν το βλέπουμε, είτε δεν το βλέπουμε συχνά.

Μιλώ για την συντήρηση των κτιρίων, τα οποία ήταν ομολογουμένως πολύ καλά διατηρημένα παρά την σκληρή καθημερινή χρήση που δέχονται. Σε ένα από αυτά είδαμε ένα συνεργείο 2 ατόμων να κάνει έλεγχο και συντήρηση σε μία τουαλέτα. Προσέξτε, δεν καθάριζαν την τουαλέτα. Ήταν συνεργείο που έλεγχε όλο το κτίριο για την λειτουργικότητα, τυχόν φθορές ή δυσλειτουργίες.

Τι έκαναν; Έλεγχαν τα πόμολα και τις βίδες στις πόρτες, έλεγχαν την λειτουργία στα καζανάκια, βρύσες, αν υπήρχαν προβλήματα στα πλακάκια, αν δούλευε ο εξαερισμός, αν υπήρχε φθορά στους τοίχους. Αυτά γίνονταν συντονισμένα, εξονυχιστικά και τα κατέγραφαν σε ένα δελτίο προφανώς για το αρχείο ή για να γίνουν ενέργειες σε ότι βρέθηκε. Όλα αυτά σε ένα “δημόσιο κτίριο”. Αυτό, ομολογώ δεν το έχω δει πουθενά στην Ελλάδα.

Η εικόνα που μου ήρθε σχεδόν άμεσα στο μυαλό είναι δικά μας δημόσια κτίρια που στην καλύτερη περίπτωση έχουν συνεργεία καθαρισμού (που ακόμα και για αυτά αμφιβάλω για την αποτελεσματικότητα τους). Στα δικά μας δημόσια κτίρια δεν γίνεται συντήρηση είναι γνωστό αυτό. Τα κατασκευάζουμε και είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε τα ομορφότερα κτίσματα στον κόσμο, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ τα συντηρούμε.

Αυτό που συνήθως γίνεται είναι να τα αφήνουμε να καταρρεύσουν και μετά να γίνει μία εργολαβία για την συνολική τους επιδιόρθωση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η εικόνα τους είναι μονίμως άσχημη και τελικά ακόμα και χρηματικά αντί για λίγα χρήματα σε σταθερή βάση, να δίνουμε πολλές φορές υπέρογκα ποσά για την επισκευή τους με αμφίβολα αποτελέσματα τις περισσότερες φορές.

Αναρωτήθηκα, αν έχω ακούσει στο λεξιλόγιο των ελληνικών επαγγελμάτων την λέξη “συντηρητής” ή εταιρείες “συντήρησης”. Οφείλω να πω πως, όχι δεν έχω δει, ακούσει ή ασχοληθεί καν με κάτι τέτοιο. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που νομίζεις ότι ανακάλυψες την Ατλαντίδα, αλλά τελικά εκείνο που στην πραγματικότητα έχει κάνει είναι να δεις τι έκανε κάποιος δίπλα σου.

Η σύντηρηση λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, είναι ένα πραγματικά πολύ μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την χώρα μας για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος είναι ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα επάγγελμα που να χωρέσει πολλές χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.

Συντήρηση δεν γίνεται μόνο στα κτίρια, ούτε μόνο στα δημόσια κτίρια, γίνεται και στους ανοιχτούς δημόσιους χώρους αλλά και σε πλατείες, μεγάλες υποδομές κλπ.

Αν δούμε λίγο την μεγάλη εικόνα και πάμε σε χώρους που πραγματικά γίνεται συντήρηση σε καθημερινή βάση θα δούμε ότι και η εικόνα τους είναι σχεδόν αναλοίωτη σε σχέση με την αρχική τους εικόνα.

Ένα λαμπρό παράδειγμα, είναι η Μαρίνα Φλοίσβου στην Αθήνα, στο Παλαιό Φάληρο. Είναι ιδιωτική, περιλαμβάνει χώρους εστίασης και αναψυχής, πάρκα, πράσινο, και φυσικά σκάφη. Οι χώροι είναι πεντακάθαροι, τα πάρκα συντηρούνται και είναι πράσινα, οι χώροι στάθμευσης των σκαφών είναι καθαρός και περιποιημένος και όλα είναι σε τάξη. Αυτός ο χώρος λειτουργεί έτσι για παραπάων από 10 χρόνια.

Άλλα παραδείγματα -δυστυχώς- μπορούμε να βρούμε μόνο σε ιδιωτικούς χώρους. Βλέπε το Αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, το Mall, το Metro Mall, η Αττική Οδός. Όλα αυτά έχουν ένα κοινό. Συντηρούνται καθημερινά, βάσει εγχειριδίου, όχι τυχαία και όχι αποσπασματικά. Το αποτέλεσμα είναι που βλέπουμε όλοι μας.

Αναρωτιέμαι αν το Πεδίον του Άρεως θα είχε την σημερινή του εικόνα αν υπήρχε πραγματική συντήρηση και όχι αποσπασματική με εργολαβίες που απλά έρχονται να μαζέψουν ότι έχει μαζευτεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το ίδιο αν γίνονται συντήρηση και έλεγχος στο δίκτυο ποδηλατοδρόμων της Θεσσαλονίκης που έχει καταπατηθεί ετσιθελικά από τα οχήματα. Το ίδιο σε δημόσια κτίρια που όλοι έχουμε βρεθεί και βλέπουμε να μην λειτουργούν κλιματιστικά το καλοκαίρι, να μην λειτουργούν καζανάκια, να μην έχουν φώτα οι μισές λάμπες, να μην λειτουργούν μηχανήματα.

Είναι όντως, σε αυτή την περίοδο που διανύουμε, με τα μεγάλα (μάλλον εξωπραγματικά για Ευρωπαϊκή χώρα της Ε.Ε.) νούμερα ανεργίας, μία ευκαιρία να αρχίσουμε να το κάνουμε και εμείς αυτό που εδώ και δεκαετίες γίνεται στις άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες της Ευρώπης. Να συντηρούμε τα δημόσια (και ιδιωτικά) κτίρια, τους δημόσιους χώρους και υποδομές, οργανωμένα, τακτικά, σε σταθερή βάση. Θα δώσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας άρα και ελπίδα για το μέλλον σε πολλούς άνεργους συμπολίτες μας, θα διορθώσει την σχεδόν μόνιμα κακή εικόνα των δημόσιων χώρων και θα επιφέρει μία συνολικά αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών πανελλαδικά.

Επαναλαμβάνω, δεν ανακαλύπτουμε την Ατλαντίδα, ας κοιτάξουμε τι γίνεται σε άλλες χώρες με παράδοση σε αυτό το αντικείμενο (Μ.Βρετανία, Γερμανία, Βέλγιο κ.α.) και ας το εφαρμόσουμε. Είναι απλό, είναι γρήγορο, είναι αποτελεσματικό δεν είμαι σίγουρος ότι δεν έχει τεράστιο κόστος γιατί μία από τις βασικές του προδιαγραφές είναι να διατηρεί και να συντηρεί.

Είναι μία εξαιρετική ευκαιρία επίσης να ξαναδούμε το θέμα των δαπανών των δημόσιων κτιρίων σε ενέργεια, θέρμανση και κλιματισμό και να συνδυάσουμε την συντήρηση των κτιρίων με την ενσωμάτωση φιλικών πρακτικών προς το περιβάλλον με νέο, σύγχρονο, οικονομικό φωτισμό, νέες μεθόδους θέρμανσης-ψύξης, γενικά κλιματισμού των δημόσιων κυρίως κτιρίων που είναι σχεδόν στο σύνολο τους ενεργοβόρα και αφιλόξενα ακόμα και για τους ίδιους τους εργαζόμενους τους. Άρα πεδίο δόξης λαμπρό.

Η …Ατλαντίδα βρέθηκε για μία ακόμα φορά λοιπόν. Τι λέτε θα καταφέρουμε και να την κατακτήσουμε;

Καλή Εβδομάδα σε όλους
13.8.2018

Νίκος Καραγιάννης-ypodomes.com
Ακολουθήστε τον Νίκο Καραγιάννη στο twitter