Αξιοποίηση Ελληνικού: Ιστορίες για γέλια και για κλάματα

Η νέα ιστορία με την “ανακάλυψη” δάσους στην περιοχή του Ελληνικού, είναι μία από τις πολλές που έχουμε δει να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας εδώ και δύο χρόνια. Είναι σαφές ότι μιλάμε για ιστορίες για γέλια και για κλάματα.

Το τι έχουμε ακούσει για αυτόν τον χώρο του παλιού αεροδρομίου και της περιοχής που εντάχθηκε στην παραχώρηση, είναι πραγματικά ανεπανάληπτα. Αρχαία, δάση, σεισμικά ρήγματα, διατηρητέα κτίρια, η ιστορία όλης της Αθήνας, έχει πραγματικά μαζευτεί ως εκ θαύματος στην περιοχή των 6.200 στρεμμάτων της παραχώρησης και μάλλον αποτελεί “θαύμα” που αυτός ο χώρος λειτουργούσε ως Αεροδρόμιο για δεκαετίες.

Θα έλεγε κανείς ότι όντως πρόκειται για θαύμα, αν κάποιος με όχι και τόσο αθώα σκέψη δεν έβλεπε ότι όλες αυτές οι “περιπτώσεις” που βγαίνουν προς τα έξω, “συμπτωματικά” έχουν ως αποτέλεσμα κάθε φορά και το φρενάρισμα της έναρξης της επένδυσης.

Γέλιο προκαλούν οι εδώ και κάθε τόσο ανακαλύψεις με πιο πρόσφατη αυτή του “δάσους”. Ίσως τον επόμενο μήνα να υπάρξει ένα ακόμα πρόβλημα γιατι μπορεί στο βυθό μπροστά στην παραλία του Ελληνικού να “ανακαλυφθεί”΄ένα ανεπανάληπτης αξίας οικοσύστημα που θα κινδυνεύει από τον δαιμόνιο επενδυτή που θέλει σώνει και καλά να …καταστρέψει ανεπιστρεπτί τον χώρο του Ελληνικού.

Γέλιο επίσης προκαλεί το γεγονός της αμηχανίας που τελικά προκαλούν αυτές οι συνεχείς αρρυθμίες στην ολοκλήρωση των προσυμβατικών υποχρεώσεων που έχει κολλήσει αυτή την επένδυση.

Δυστυχώς για τον ίδιο λόγο προκαλείται το κλάμα της αγοράς, της οικονομίας που ένα τόσο μεγάλο αναπτυξιακό “όπλο” είναι δέσμιο της κατάστασης αυτής και η αναποφασιστικότητα που μπορεί να αποδειχθεί στο τέλος εκτός των άλλων και δαπανηρή. Μην ξεχνάμε ότι αυτές οι καθυστερήσεις μπορεί να έχουν άλλου είδους επιπτώσεις όπως δικαστικές διαμάχες για διεκδίκηση αποζημιώσεων ή ακόμα χειρότερα μείωση επενδύσεων.

Κλάμα προξενεί και η χαμένη ευκαιρία για την ίδια την Αθήνα που ένας χώρος σαν και αυτόν του Ελληνικού παραμένει εγκαταλελειμένος, ρημαγμένος και αναξιοποίητος, αντί για να αξιοποιηθεί, να μεταμορφωθεί προς το γενικότερο καλό της πόλης και της εθνικής οικονομίας.

Κλάμα επίσης προξενεί και το γεγονός ότι αυτό που γίνεται στο Ελληνικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα της ελληνικής πραγματικότητας σε άλλους που θα ήθελαν να επενδύσουν στην Αθήνα ή αλλού και βλέποντας το τι γίνεται στην περίπτωση του Ελληνικού (και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις) να εγκαταλείπουν άρον-άρον.

Τέλος, κλάμα προξενεί και το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα της ανεργίας του 23%, χάνονται ή στην καλύτερη περίπτωση παγώνουν για άγνωστο χρονικό διάστημα γιατί ο συντονισμός για την ολοκλήρωση, υπογραφή και έναρξη της επενδυτικής περιόδου είναι άγνωστη, ασαφής και κατά πολλούς επισφαλής.

Δεν ξέρω τελικά αν η συγκεκριμένη υπόθεση είναι για γέλια ή για κλάματα αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μία ακόμα πραγματικότητα. 

Καλή Εβδομάδα σε όλους
15.5.2017

Νίκος Καραγιάννης-ypodomes.com
Ακολουθήστε τον Νίκο Καραγιάννη στο twitter