Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου : Η “Ελπίδα” κατέρρευσε στα μέσα σταθερής τροχιάς

Η «Ελπίς», παρά πάσαν ελπίδα περί του αντιθέτου, εξέπληξε όλους μας με την ταλαιπωρία  που επιφύλαξε στους πολίτες των περιοχών που επισκέφτηκε, και καταρράκωσε κάθε  ελπίδα των μετακινούμενων ότι αυτή τη φορά τα μέσα σταθερής τροχιάς θα ήταν επί τέλους  σε θέση να εκμεταλλευθούν και να δείξουν το στρατηγικό τους πλεονέκτημα σε περίπτωση κακοκαιρίας, σε σχέση με τα μη «καθοδηγούμενα» οχήματα της οδικής μεταφοράς, αλλά  και τα εναέρια που, ως πετούμενα, προϋποθέτουν ομαλές γήινες συνθήκες για να  επανέλθουν στο σταθερό έδαφος που όλοι πατάμε με σιγουριά. Έτσι, μας εξέπληξαν κυρίως:

1) Η ΤΡΕΝΟΣΕ με την αδυναμία της να ανταπεξέλθει στην κακοκαιρία, όπως περιμένει κανείς  από μια επιχείρηση που εκμεταλλεύεται μέσα σταθερής τροχιάς. Αντίθετα, η πρώτη  δυσκολία την βρήκε πλήρως ανέτοιμη.

Επί πλέον δε, σε μία περίπτωση ακινητοποίησης  συρμού με προορισμό τη Θεσσαλονίκη που ακινητοποιήθηκε, όχι λόγω του χιονιού, αλλά  από τεχνική ατέλεια ή βλάβη, να εναλλαχτούν 4 ελκτικές μονάδες και να τραυματισθούν επιβάτες κατά την διαδικασία πρόσδεσης μιας από αυτές στον συρμό, πριν καταφέρει  κάποια τελικά από αυτές να κινήσει τον συρμό, μετά από ώρες, όχι προς τον προορισμό του και πάλι, όπως θα ήταν το λογικό, αλλά για να «εναποθέσουν» τους επιβάτες στον πρώτο  σταθμό, δίκην εμπορευμάτων στα «Λοτζίστικς», ξεχνώντας ότι τα έμβια όντα, σε αντίθεση  με τα εμπορεύματα, έχουν ανάγκη τροφής, ύδατος και θέρμανσης για να επιβιώσουν.

Αλήθεια, το σκεφθήκατε, όλη αυτή την κωμικοτραγική ιστορία ούτε η φαντασία του  αξέχαστου κωμικού ηθοποιού και σκηνοθέτη του βωβού κινηματογράφου, του Μπάστερ  Κήττον, δεν θα μπορούσε να την φανταστεί και να την σκηνοθετήσει.

2) Η Πολιτεία που επί δεκαετίες χρηματοδοτεί την ανάπτυξη επί τέλους των μέσων σταθερής  τροχιάς και στην Ελλάδα, δεν κατάφερε να αναπτύξει τα μέσα αυτά, να εκμεταλλευθεί το  στρατηγικό τους πλεονέκτημα σε περίπτωση κακοκαιρίας σε σχέση με τα μέσα της οδικής  μεταφοράς, και να τα χρησιμοποιήσει για την ανακούφιση της, πραγματικά και μεταφορικά,  χειμαζόμενης οδικής μεταφοράς, η οποία είναι φυσικό να εξαντλεί τις δυνατότητές της , σε  μια δυσεπίλυτη ελπίδα. Οποία ειρωνεία, στο κέντρο της Αττικής οδού επί παραδείγματι,  κινείται ένας σύγχρονος, υποτίθεται, «Προαστιακός Σιδηρόδρομος» ο οποίος, αν συντηρείται από την «ΤΡΑΙΝΟΣΕ» και ελέγχεται από το αρμόδιο Υπουργείο για την ανταπόκρισή του σε  δύσκολες στιγμές, θα μπορούσε να περισώσει, με οργανωμένο τρόπο, μεγάλο μέρος όλων  αυτών που παρέμεναν επί ώρες στα παγωμένα τους αυτοκίνητα, οι οποίοι δεν είχαν άλλη  επιλογή παρά να φύγουν με τα πόδια, για να μην αποβιώσουν από το κρύο και την  αφυδάτωση, προς άγνωστη κατεύθυνση! Γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, εκχιονισμός και  μετακίνηση οχημάτων με εκατοντάδες ακινητοποιημένα οχήματα μόνο ο Αλλαντίν με το  λυχνάρι του θα το κατάφερνε.

3) Η «ΣΤΑΣΥ» , που με την παραμικρή κακοκαιρία κλείνει την γραμμή 1 του Μετρό μετά την  Νέα Ιωνία ή την Ειρήνη, κατά περίπτωση. Αν δεν οφείλεται αυτό σε φόβο υπερβολικό  κάποιων, και ποιών;, τότε πως είναι δυνατόν να μην μπορεί να λειτουργήσει ένα μέσο  σταθερής τροχιάς στην εποχή των θαυμάτων της τεχνολογίας για 3 – 4 χιλιόμετρα υπαίθρια;  Τότε πως λειτουργούν τέτοια μέσα σε άλλες χώρες, όπου το χιόνι είναι συχνότερο από εδώ  τον χειμώνα, όπως επί παραδείγματι οι προαστιακοί του Λονδίνου προς Νότον που  ηλεκτροδοτούνται, όπως και το Μετρό της Αθήνας, από 3^η πλαϊνή τροχιά, ή το υπερυψωμένο  Μετρό του Βερολίνου;

Αυτά είναι που ήρθαν στο μυαλό μας με τις απαράδεκτες καταστάσεις που ζήσαμε στις 24  και 25 Ιανουαρίου. Θα άξιζε να έχουμε μία απάντηση, τόσο εμείς, όσο και όλοι, οι φορολογούμενοι και μη πολίτες αυτής της χώρας.

Για τον «Σύλλογο Φίλων του Σιδηροδρόμου» με έδρα την Αθήνα