Πέντε αναπλάσεις για την Αθήνα ή Σχέδιο Ανάπλασης της Αθήνας;

Το θέμα των αναπλάσεων στην Αθήνα έχει έρθει και πάλι στην επικαιρότητα και ένας νέος γύρος κουβέντας ξεκινά και πάλι. Παραδοσιακά, σχηματίζονται γύρω από τις προτάσεις για ανάπλαση, δύο στρατόπεδα, οι υπέρμαχοι και οι πολέμιοι αυτών των προτάσεων ανάπλασης στην Αθήνα.

Θα πρέπει μάλλον να ξεκινήσουμε από την βασική παραδοχή δηλάδη το γεγονός ότι η Αθήνα έχει ανάγκη από εκτεταμένες παρεμβάσεις. Το κέντρο της πόλης πρέπει να αναβαθμιστεί, με κέντρο στο ιστορικό εμπορικό τρίγωνο. Η πρώτη ανάπλαση του πριν από 3 δεκαετίες δείχνει παλιά και κουρασμένη και το face-lift είναι απαραίτητο για να φρεσκαριστεί η πόλη.

Αναφορικά με την Αλεξάνδρας, η παρουσία του γηπέδου του Παναθηναϊκού δείχνει όντως παράταιρη καθώς συνολικά η περιοχή είναι ενταγμένη στο κέντρο της πόλης.

Η κατάσταση στον Ελαιώνα ή Βοτανικό, είναι επίσης τραγική. Σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από την Ομόνοια η περιοχή δεν θυμίζει σε τίποτα αστική περιοχή αλλά εγκαταλλειμένη, σχεδόν επικίνδυνη.

Γενικότερα η Αθήνα, η καρδιά της Ελλάδας χρειάζεται μία νέα προσέγγιση που θα μας οδηγήσει στις επόμενες δεκαετίες της ύπαρξης της, με ένα όραμα που θα είναι αντάξιο των επόμενων γενεών που θα καλεστούν να ζήσουν σε αυτή την πόλη.

Με βάση τα παραπάνω είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι ένα μεγάλο σχέδιο για την Αθήνα και όχι ξεκομμένες παρεμβάσεις σε τοπικό επίπεδο είναι αναγκαίο. Όπως αναγκαία είναι και η ευρεία πολιτική στήριξη ενός τέτοιου πλάνου για το καλό της πρωτεύουσας.

Μία απλή Κυβερνητική πλειοψηφία ή μία απλά αρνητική αντιπολίτευση, τελικά θα φέρει τα ίδια αποτελέσματα που πάντα φέρνουν τέτοιου είδους λογικές.

Όταν κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, εγιναν κάποιες παρεμβάσεις στην Αθήνα, η πόλη άλλαξε και ομόρφυνε, όμως στο γενικό της πλαίσιο έμεινε η ίδια. Ίσως όταν αποφασίσουμε από κοινού στο τι θέλουμε να κάνουμε και πως, με μεγάλη πλειοψηφία και χωρίς την “ψηφοθηρία” που μπορεί να υποκρύπτεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως καταφέρουμε να πάμε την πόλη ένα βήμα μπρος.

Αν βάλουμε ένα τεχνοκρατικό και πολιτιστικό μανδύα σε αυτές τις προσπάθειες και δεν έχουν πραγματικά τεχνοκρατικό ξκαι πολιτιστικό φέροντα οργανισμό, θα έχουμε και πάλι τα ίδια ρηχά αποτελέσματα. Το έχουμε δει άλλωστε στο παρελθόν από την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου που δεν έγινε, από τις παρεμβάσεις σε Μοναστηράκι και Ομόνοια που βλέπουμε τα αποτελέσματα και από τη γύρω και την συνολική εικόνα του κέντρου που βρίσκεται δυστυχώς σε κατάσταση συνολικής υποβάθμισης, χάνοντας τα πολύ όμορφα και μοναδική στοιχεία που διαθέτει.

Στην Ελλάδα έχουμε και μία ιδιότυπη κατηγορία πολιτών, τους “όχι” σε όλα. Είναι η μερίδα δηλαδή των ανθρώπων που απλά αντιτίθενται σε κάθε σχέδιο, πλάνο ή επένδυση, βγάζοντας στην επιφάνεια κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία. Καλό θα ήταν αυτή τη φορά να κάνουν την έκπληξη και όντας δημιουργικοί, ας αντιπροτείνουν. Είναι λίγο κουραστικό να ακούμε και να διαβάζουμε για ποιο λόγο σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη χώρα, ΔΕΝ πρέπει να γίνονται πράγματα, να μην προχωρά κάτι. Χωρίς αντιπροτάσεις, χωρίς προσανατολισμό, απλά για να διασκορπίσουν οτιδήποτε γίνεται, χωρίς συναίσθηση πολλές φορές για το τι μπορεί αυτή η μόνιμα αρνητική στάση στα πάντα, τι επιφέρει στην κοινωνία.

Εφόσον λοιπόν διατεινόμαστε ότι θέλουμε να αλλάξουμε την πόλη, αντί να ορίζουμε 4-5 σημεία που θα μεταμορφωθούν, ας δημιουργήσουμε ένα συνολικό πλάνο αλλαγής με σύμμαχο την κοινωνία και με την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας.

Νίκος Καραγιάννης-ypodomes.com