10 ΧΡΟΝΙΑ YPODOMES.COM / Μιχάλης Καλογιαννάκης: Η δεκαετία των ανατροπών έφυγε

Ο Μιχάλης Καλογιαννάκης, πρόεδρος του ΠΣΔΑΤΜ, αρθρογραφεί για τα 10 χρόνια του ypodomes.com

Σε κάθε απολογισμό μιας περιόδου έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ανατρέξει κανείς στα άρθρα των «ειδικών» και να διαβάσει τι ανέμεναν για την περίοδο αυτή. Πόσο μάλλον για μια δεκαετία.

Είναι αυτονόητο, ότι είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει σε δέκα χρόνια. Άλλο τόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον απολογισμό μιας δεκαετίας, έντονα φορτισμένης, όπου ο καθένας δεν μπορεί εύκολα να διατηρήσει την απαιτούμενη απόσταση, ώστε να μιλήσει αντικειμενικά. Άλλωστε, για το λόγο αυτό, οι ιστορικοί απαιτούν να περάσουν κάποια χρόνια πριν την ιστορική καταγραφή έντονων γεγονότων.

Η δεκαετία που πέρασε έφερε έντονες αλλαγές σε όλους τους τομείς, όχι βέβαια όπως αναμενόταν, μετά από μια δεκαετία ανάπτυξης και εφορίας που προηγήθηκε.

Για τον τεχνικό κόσμο, αν και η δεκαετία του 2000 χαρακτηρίστηκε από τα μεγάλα εμβληματικά έργα, έργα εκατονταετίας (Μετρό, Αττική Οδός, Γέφυρα Ρίο-Αντίρριο, οδικά έργα, κλπ) και μια περίοδο έντονης κινητικότητας, η δεκαετία που πέρασε μας προσγείωσε απότομα.

Η κάθετη μείωση των πόρων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και η μείωση των έργων που ακολούθησε, καθιέρωσε τις υπερβολικές εκπτώσεις και κατ’ επέκταση την χαμηλότερη ποιότητα στις μελέτες και τα έργα του δημοσίου. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε ακόμα από τις μεγάλες καθυστερήσεις των εκταμιεύσεων, την μηδαμινή τραπεζική χρηματοδότηση και την εκθετική αύξηση των ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων. Όλα αυτά δοκίμαζαν συνεχώς τις αντοχές του τεχνικού κόσμου. Πολλές μικρές και μεγάλες εταιρείες δεν άντεξαν, καθώς δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν, ειδικά αν είχαν μεγάλη εξάρτηση από το δημόσιο τομέα.

Η απάντηση που έδωσε ο τεχνικός κόσμος στις νέες συνθήκες που επικρατούσαν ήταν η αυξημένη τάση δραστηριοποίησης στο εξωτερικό, η ενασχόληση με τομείς δραστηριότητας που μέχρι τότε ήταν «δευτερεύοντες» , όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τα περιβαλλοντικά έργα, η διαχείριση απορριμμάτων, ακόμα και το real estate.

Στο πεδίο των μελετών, η δεκαετία αυτή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τον πρωταγωνιστικό ρόλο των υποδομών που αφορούν τα ακίνητα και το δομημένο περιβάλλον. Το κτηματολόγιο, οι δασικοί χάρτες, η τακτοποίηση των αυθαιρέτων, το πρόγραμμα εξοικονομώ, αλλά και ο σχεδιασμός για την ηλεκτρονική ταυτότητα κτιρίου, τη μεταφορά συντελεστή δόμησης και την οργάνωση του χώρου (χωροταξική και πολεοδομική) επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό αυτό.

Εκτός όμως από τα παραπάνω, μια άλλη δομική αλλαγή που συντελέστηκε αφορούσε τον τρόπο λειτουργίας και δραστηριοποίησης του τεχνικού κόσμου. Μετά το πρώτο σοκ, αναγκάστηκε βίαια να προσαρμοστεί, να σκεφτεί περισσότερο, να μετεξελιχθεί, ώστε να είναι πιο ευέλικτος και δημιουργικός. Η αφθονία είχε τελειώσει και έπρεπε να ζήσουμε χωρίς αυτή. Ο δημόσιος τομέας έκανε τα απολύτως απαραίτητα. Νέα χρηματοδοτικά εργαλεία δεν «περπάτησαν». Ο ιδιωτικός τομέας ήταν φοβισμένος και πάλευε να αντέξει.

Συνεχώς αναζητούνταν οι τρόποι ώστε να επανέλθουμε στην κανονικότητα.

Παρ’ ολ’ αυτά, στο τέλος της δεκαετίας φάνηκε φως στο τούνελ. Ίσως γιατί τελικά, τότε σταμάτησε και η διαδικασία προσαρμογής στις νέες συνθήκες και οι μεγάλοι κίνδυνοι ήταν παρελθόν.

Θα είναι όμως τόσο έντονη και η νέα δεκαετία που ξεκίνησε; Το αντέχουμε;

Αν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι μας φέρνει η νέα δεκαετία με τα στοιχεία που διαθέτουμε θα αναμέναμε ο τεχνικός κόσμος να επικεντρωθεί στην βελτίωση της διαχείρισης και συντήρησης των υποδομών της χώρας (δρόμοι, κτίρια, λιμάνια, γέφυρες, κλπ), σε έργα που αφορούν στην ενέργεια, την πολιτική προστασία, την κλιματική αλλαγή, τη διαχείριση και επεξεργασία δεδομένων, τη διαχείριση του δομημένου περιβάλλοντος (smart cities), αλλά και στην ηλεκτρονική μετάβαση στην ψηφιακή εποχή σε κάθε τομέα δραστηριοποίησης.

Ελπίζω αυτή η δεκαετία να είναι, και αυτή, έντονη και δημιουργική, αλλά με θετικό πρόσημο αυτή την φορά. Μια δεκαετία που θα ενώνει, αντί να χωρίζει. Μια δεκαετία που θα βελτιώσει την ποιότητα των υποδομών της χώρας, ώστε να βελτιωθεί και η ποιότητα ζωής των πολιτών της. Σε όλα αυτά, ο τεχνικός κόσμος μπορεί και πρέπει να είναι πρωταγωνιστής και συνδημιουργός μιας άλλης Ελλάδας.