Χάρης Δούκας: με ποια περιβαλλοντικά έργα μπορεί να αντιμετωπίσει η Αθήνα την κλιματική κρίση

Μια νέα προσέγγιση πάνω στα ζητήματα της πόλης που σχετίζονται με την κλιματική κρίση, προτείνει ο Χάρης Δούκας, ώστε να μπορέσει η Αθήνα να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις, που επιβάλλουν τα ακραία φαινόμενα της εποχής, όπως ανέφερε ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων στο συνέδριο του Economist, όπου μετείχε ως ομιλητής στην ενότητα «Οι Πόλεις του Μέλλοντος» και στο πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις.

Αρχικά, ο νέος δήμαρχος Αθηναίων αναφέρθηκε εκτενώς στην κλιματική κρίση, στην κλιματική απορρύθμιση και στο πώς το τελευταίο διάστημα, με τον Daniel και τον Ιανό, επέδρασε στην Ελλάδα και στην Αθήνα ειδικότερα. Αμέσως μετά είπε:

«Ένα επιπλέον πρόβλημα για τη Μεσόγειο, την Ελλάδα και την Αθήνα είναι οι φωτιές, που οφείλονται στα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως είναι οι πολύ μεγάλες ξηρασίες και οι πολύ ζεστές θερμοκρασίες και έχουν κατακάψει ήδη το 23% του πνεύμονα που υπάρχει γύρω από την Αθήνα. Και βεβαίως τα μοντέλα δείχνουν ότι οι ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας θα εφταπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια με τις συνθήκες καύσωνα να τριπλασιάζονται μέχρι το 2030. Άρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε συνθήκες δύσκολες, αυτό είναι ανθεκτικότητα, και βεβαίως να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην ξεφύγει τελείως η κατάσταση κι αυτό είναι μετριασμός».

Και συνέχισε:

«Στην Αθήνα ένα χαρακτηριστικό της είναι ότι ενώ υπήρχαν ποτάμια, παραπόταμοι, ρέματα, το 90% είναι πια μπαζωμένα, δεν υπάρχουν δηλαδή. Μάλιστα, για τις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρουμε ποια είναι η επάρκειά τους, αν χρειάζονται νέα αντιπλημμυρικά έργα, δεν ξέρουμε για τα υπάρχοντα δίκτυα ποια είναι η κατάστασή τους. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν δίκτυα λυμάτων και ομβρίων μαζί. Γι’ αυτό ακόμη και σε συνθήκες πολύ χαμηλότερης διαβάθμισης έντασης, όπως ήταν τελευταία, που ήρθε ο Daniel πολύ χαμηλωμένος στην Αθήνα, είδαμε εικόνες να πιάνονται άνθρωποι από στύλους στη Βασιλίσσης Σοφίας, για να μην τους πάρει το ρέμα στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτό δείχνει ότι χρειαζόμαστε άμεσα μια νέα προσέγγιση γι’ αυτά τα θέματα, όπου το πράσινο θα είναι κεντρικό, αλλά με άλλους όρους. Το πράσινο πια δεν είναι life style, δεν είναι απλά για να ενισχύσει την ποιότητα ζωής, είναι επιβίωση. Πρέπει δηλαδή να ενισχύσουμε το πράσινο με συμπαγείς χώρους πρασίνου, όχι μικρά σημειακά έργα, πάρκα τσέπης και άλλα τέτοια. Να πάει το 11% χώρος πρασίνου, που είναι πολύ χαμηλό, στο 30% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, ξεκινώντας με 25.000 νέα δέντρα, 5.000 νέα δέντρα τον χρόνο, όχι απλώς για να αυξήσουμε την ποιότητα αέρα, να ενισχύσουμε το οξυγόνο, να μην έχουμε 3.000 θανάτους, που λένε οι μελέτες ότι σχετίζονται με τη ρύπανση στην Αθήνα, αλλά και να δημιουργήσουμε φυσικά σφουγγάρια για να αντιμετωπίζουμε, όχι τα ακραία φαινόμενα, αλλά τα κλασικά φαινόμενα βροχής, που αυτή τη στιγμή έχουμε μεγάλη δυσκολία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ελαιώνας, όπου θα μπορούσαμε για παράδειγμα, άμεσα να βάλουμε 3.000 δέντρα, για να υποκαταστήσουμε τη μεγάλη καταστροφή που έχει δημιουργηθεί στην Πάρνηθα και σε άλλα βουνά που έχουν καεί και βεβαίως να δημιουργήσουμε άμεσα ένα σφουγγάρι και αντίστοιχες υδρορροές, για να μπορέσουμε να αποσυμφορήσουμε την κατάσταση. Ορεινή υδρονομία, λόφοι, βουνά και ”15 λεπτά πόλη”. Τι είναι ”15 λεπτά πόλη” για να το εντάξω με το πράσινο; Έχει την εξής προσέγγιση, ότι ανοίγοντας το παράθυρο θα πρέπει να βλέπεις 3 δέντρα, η γειτονιά σου θα πρέπει να έχει κοντά στο 30% σκίαση από πράσινο και στα 300 μέτρα να έχεις ένα πάρκο πράσινο. Αυτό είναι ο κανόνας του 3-30-300, ένας γενικός κανόνας επιβίωσης και ζωής για την Ευρώπη και θέλω να γίνει και για την Αθήνα και δίνει μια νέα αίσθηση τοπικότητας, πως οι υποβαθμισμένες γειτονιές και η υποτιμημένη καθημερινότητα παίρνουν μια άλλη τροπή».