Πέντε αστοχίες που παρατηρήσαμε στο Μετρό της Αθήνας

To Μετρό της Αθήνας έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο όμορφα και λειτουργικά δίκτυα στην Ευρώπη. Οι σταθμοί είναι καλοφτιαγμένοι, με πολιτιστικά στοιχεία και εντυπωσιακά αρχαιολογικά ευρήματα, είναι καθαροί και γενικά είναι το “καμάρι” των Αθηναίων.

Ακόμα όμως και έτσι το δίκτυο αυτό έχει τις παραδοξότητες του. Αστοχίες που προκαλούν ερωτηματικά και καμιά φορά το γέλιο. Ναι, το Μετρό της Αθήνας έχει και τις αδυναμίες του. Σήμερα θα αναδείξουμε τις πέντε κατά την άποψη μας πιο τρανταχτές από αυτές.

1.ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΥΛΙΟΜΕΝΩΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝ

Σε πολλά δίκτυα Μετρό ανά την Ευρώπη βλέπεις σε αρκετούς κεντρικούς σταθμούς να απουσιάζουν οι κυλιόμενες κλίμακες. Αυτό κυρίως συμβαίνει γιατί αυτοί οι σταθμοί είναι πολύ παλιοί με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πολλές φορές και η δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Στην περίπτωση της Αθήνας αυτό έγινε μάλλον από …άποψη. Σε κεντρικότατους σταθμούς όπως το Πανεπιστήμιο, υπάρχει μόνο στην πλευρά της Πανεπιστημίου μία κυλιόμενη κλίμακα αλλά όχι στην πλατεία Κοραή που είναι και η βασική του είσοδος/έξοδος. Η πιο χαρακτηριστική όμως αστοχία είναι στο Σταθμό Λαρίσης.

Ο σταθμός Μετρό που συνδέεται με τον Κεντρικότερο επιβατικό Σιδηροδρομικό Σταθμό της χώρας …δεν έχει κυλιόμενες κλίμακες. Μπορεί για παράδειγμα στον σταθμό Ελαιώνας που χρησιμοποιείται από ελάχιστους επιβάτες να έχουμε διπλή κυλιόμενη για άνοδο-κάθοδο, στον σταθμό όμως που 9 στους 10 επιβάτες έχουν αποσκευές δεν υπάρχουν κυλιόμενες που οδηγούν στην είσοδο-έξοδο, τόσο στην πλευρά του σταθμού όσο και στην πλευρά της πλατείας που είναι το δεύτερο σημείο.

Είναι ίσως η πιο τρανταχτή αστοχία από την εποχή του σχεδιασμού των σταθμών. Μόνη παρηγοριά είναι πως …κάποια στιγμή στο μέλλον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός θα ενωθεί υπογείως με το σταθμό του Μετρό. Μέχρι τότε …εκγύμναση μυών με υπογραφή Μετρό.

2.ΣΥΡΜΟΙ ΒΡΑΣΤΗΡΕΣ

Μάλλον στο σχεδιασμό των βασικών γραμμών του Μετρό της Αθήνας θα συμμετείχαν Σκανδιναβοί και γενικώς βόρειο-ευρωπαίοι καθώς δεν εξηγείται διαφορετικά η επιλογή στους συρμούς πρώτης γενιάς (με το χαρακτηριστικό πορτοκαλί-ασημί χρώμα) να μην διαθέτουν κλιματισμό. Σε μία πόλη που η θερμοκρασία το καλοκαίρι κυμαίνεται από 30 βαθμούς και πάνω (ξεπερνώντας κάποιες φορές και τους 40 βαθμούς) μία ολόκληρη σειρά συρμών, προσφέρει κάθε τέτοια σεζόν, δωρεάν σάουνα σε όλους τους επιβάτες και ειδικά όταν ο συρμός γεμίζει με κόσμο τότε η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο …ζεστή.

Οι συρμοί-βραστήρες, όπως πετυχημένα το ypodomes.com τους είχε βαφτίσει πέρυσι, όχι μόνο δεν διαθέτουν κλιματισμό, αλλά δεν διαθέτουν καν πρόβλεψη για τοποθέτηση του μελλοντικά. Με λίγα λόγια, είμαστε καταδικασμένοι σε τρίμηνη κατάσταση βρασμού. Τυχεροί είναι οι επιβάτες που δε βιάζονται και επιλέγουν τον επόμενο συρμό που με λίγη τύχη ο κλιματισμός θα δουλεύει μιας και θα είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς όπου εισήχθη στον σχεδιασμό η συγκεκριμένη “πολυτέλεια”.

3.ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΣΤΑΘΜΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΥΣΤΑΘΟΥΝ

Εδώ η φαντασία έχει πολλές φορές οργιάσει. Σταθμοί που έχουν χωροθετηθεί σε κεντρικά σημεία αλλά πολλές φορές βρίσκονται στα όρια δήμων με αποτέλεσμα να προκαλούν έκπληξη σε όσους δεν γνωρίζουν καλά τις Αθηναϊκές γειτονιές. Για παράδειγμα ο σταθμός Άγιος Δημήτριος είναι περισσότερο “Ηλιούπολη” ενώ ο σταθμός “Ηλιούπολη” περισσότερο “Άνω Καλαμάκι”.

Η Αγία Παρασκευή είναι περισσότερο Χαλάνδρι, ο σταθμός Κεραμεικός είναι περισσότερο Γκάζι, ενώ αντιδράσεις είχε σηκώσει η αρχική απόφαση ονομασίας σταθμού ως Χαϊδάρι καθώς βρισκόταν στα διοκητικά όρια του δήμου Αγίας Βαρβάρας με αποτέλεσμα τελικά να ονομαστεί Αγία Μαρίνα από ένα μικρό εκκλησάκι της περιοχής. Ακόμα και στην περίπτωση του Σταθμού Λαρίσης είναι να απορεί κανείς γιατί δεν ονομάστηκε “Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός” μιας και μπερδεύει όσους δεν γνωρίζουν την “κωδική” αλλά ξεπερασμένη ονομασία του σταθμού από παλιά.

4.ΧΑΛΑΣΜΕΝΕΣ ΘΥΡΕΣ ΣΥΡΜΩΝ

Οι τρίτης γενιάς συρμοί είναι εξαιρετικά σχεδιασμένοι, με εξοπλισμό που δεν έχει να ζηλέψει από κανένα δίκτυο Μετρό της Ευρώπης …εκτός από ένα μειονέκτημα. Σχεδόν σε κάθε συρμό υπάρχει δυσλειτουργία σε κάποιες θύρες. Το φωτάκι στο buzzer της θύρας όταν είναι κόκκινο σημαίνει πως δεν μπορεί να ανοίξει, όμως κάποιες φορές …ανοίγει. Αποτέλεσμα; αγώνας μέσα στο συρμό να προλάβεις την επόμενη θύρα ανοιχτή για να καταφέρεις να βγεις από το συρμό πριν σε πάει στον επόμενο σταθμό. Όσοι χρησιμοποιείτε το Μετρό έχετε ζήσει ως μάρτυρες ή έχετε υπάρξει πρωταγωνιστές ανάλογης …περιπέτειας.

5.ΣΥΡΜΟΙ ΜΕ ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΑΖΙ

Εδώ δεν έχει να κάνει ούτε με σχεδιαστικό λάθος, ούτε με προβληματικό εξοπλισμό, αλλά με την φιλοσοφία του “θέλω να πάρω λίγο αέρα, δεν θα σκάσουμε εδώ μέσα” που έχουν κάποιοι επιβάτες στο Μετρό. Ακόμα λοιπόν και αν ο κλιματισμός λειτουργεί στο φουλ και κύματα δροσερού αέρα ανακουφίζουν από την ζέστη που επικρατεί, κάποιοι επιβάτες δεν αρκούνται σε αυτό, ανοίγουν τα παράθυρα (που ίσως κακώς υπάρχει η δυνατότητα εφόσον κλιματίζονται) γιατί θέλουν να πάρουν αέρα γιατί “βρωμάει εδώ μέσα”.

Αποτέλεσμα; ο κλιματισμός φεύγει από το βαγόνι, κύματα καυτού αέρα (ειδικά στους συρμούς της Γραμμής 1) εισβάλλουν και ξαφνικά από δροσερή όαση ο χώρος μετατρέπεται σε καμίνι υψηλών προδιαγραφών. Αν δε τολμήσεις να κλείσεις το παράθυρο, γίνεσαι δέκτης κεραυνοβόλων ματιών και ο επόμενος θιγμένος επιβάτης θα ανοίξει μερικά ακόμα παράθυρα, ακυρώνοντας πανηγυρικά τον κλιματισμό.

Εντάξει, αφού μπορούμε να γκρινιάζουμε και για το Μετρό, τότε ναι, μπορεί να πει κάποιος τελικά δεν είναι και τόσο σπουδαίο ως μέσο. Τελικά ακόμα και με τις δικές του μικρές παραδοξότητες το Μετρό της Αθήνας είναι το αγαπημένο μας μέσο, που μας κάνει υπερήφανους και που δίνει ένα τόνο πολιτισμού στην χαοτική μας Αθήνα (ακόμα και όταν μας σπρώχνει η κύρια που στέκεται πίσω μας στην αποβάθρα μόλις φτάνει ο συρμός, γιατί θέλει απελπισμένα να βρει ελεύθερη θέση στο βαγόνι και αδιαφορεί για τον κόσμο που θέλει να βγει και με κινήσεις κομάντο μπαίνει πάντα πρώτη).